بحثی مطرح شد که واکنش‌های گسترده‌ای را به همراه داشته است. در این باره ادعا که پاسخ «هیچ» امام خمینی(ره) به سوال خبرنگار خارجی مبنی بر احساس‌شان از بازگشت به ایران، نشان از بی‌تفاوتی نسبت به احساسات مردم است.
در این رابطه همان زمان حجت‌الاسلام محمد مفتح از نزدیکان امام به روزنامه اطلاعات گفت: برای امام خمینی که سال‌ها عمرشان را صرف مبارزات ملی کرده‌اند، چه احساسی می‌تواند گویاتر از این باشد که جان در کف و با قبول تمام مخاطرات تصمیم گرفتند که به ایران برگردند تا در کنار مردم مسلمان ایران باشند. کسی که بر مسلمین و جامعه بشری رهبری دارد همیشه باید جهان عمومی و منافع مردم را در نظر بگیرد و از جهان خصوصی و عواطف شخصی چشم بپوشد.
همچنین حجت الاسلام والمسلمین اسماعیل فردوسی پور، از همراهان امام خمینی، در ویژه نامه روزنامه اطلاعات در ۱۲ بهمن ۱۳۵۹ گفت: در مدرسه علوی خدمت امام رسیدم و در مورد این موضوع از ایشان سوال کردم. امام فرمودند «من جمله ای که گفتم در رابطه با آب و خاک ایران بود.» سوال دو جنبه دارد، یک وقت از امام می پرسند شما هنگام آمدن به خاک ایران، چه احساسی دارید؟ امام فرمودند برای من خاک ایران، خاک عراق، خاک فرانسه تفاوتی ندارد و من از اینکه قدم به این خاک می گذارم احساس فوق العاده ای غیر از اینکه در جاهای دیگری نداشتم، ندارم، اما احساس در برابر فداکاری های مردم، احساس در برابر شهدا، احساس در برابر معلولین انقلاب یا احساس در برابر آن همه عواطف و احساساتی که مردم ایران از خودشان نشان می دادند مطلب دیگری است. ایشان فرمودند: من در فرودگاه گفتم که این همه عواطف و احساسات شما بر دوش من سنگینی می کند و من نمی توانم در مقابل این همه عواطف و احساسات از شما تشکر کنم و این عاطفه امام در برابر ملت، فداکاری های مردم است؛ اما سوال اینکه آیا آمدن به خاک ایران برای شما احساس فوق العاده ایجاد می کند؟ جوابش منفی بود.
حجت‌الاسلام محمدحسن رحیمیان، یار دیرین امام خمینی(ره) هم این ماجرا را با یک شعر مشهور از باباطاهر توضیح داده‌است: این «هیچ» را افراد بیگانه با عالم امام(ره)، طور دیگری معنا کردند. اما ایشان بنا داشتند بگویند: «یکی درد و یکی درمان پسندد/ یکی وصل و یکی هجران پسندد – من از درمان و درد و وصل و هجران/ پسندم آنچه را جانان پسندد»
همچنین باید گفت اگر امام راحل(ره) به مردم بی‌تفاوت بودند چگونه بود که علی رغم توصیه‌های اطرافیان که عزیمت ایشان را به بهشت‌زهرا به دلیل ازدحام و مخاطرات احتمالی منع می‌کردند، ایشان به بهشت‌زهرا رفتند تا خاطره شهدا را زنده کنند و با وجود ضعف شدید ناشی از ازدحام باز هم تأکید کردند که لازم است به دیدار مجروحان در بیمارستان هزار تخت‌خوابی (بیمارستان امام خمینی کنونی) بروند.
فیلم سخنرانی امام(ره) در فرودگاه مهرآباد
اگر معنای هیچ از سوی برخی نادیده گرفتن مردم است پس چرا در ۱۲ بهمن ۵۷ در فرودگاه مهرآباد ایشان فرمودند: من از عواطف طبقات مختلف ملت تشکر مى کنم. عواطف ملت ایران به دوش من بار گرانى است که نمى توانم جبران کنم. من از طبقه روحانیون که در این قضایاى گذشته جانفشانى کردند، تحمل زحمات کردند، از طبقه دانشجویان که در این مسائل مصایب دیدند، از طبقه بازرگانان و کسبه که در زحمت واقع شدند، از جوانان بازار و دانشگاه و مدارس علمى که در این مسائل خون دادند، از اساتید دانشگاه، از دادگسترى، قضات دادگسترى، وکلاى دادگسترى، از همه طبقات، از کارمندان، از کارگران، از دهقانان، از همه طبقات ملت تشکر مى کنم.